Living near the fortress

In de tijd dat forten in Nederland nog operationeel waren, moesten de huizen in de eerste ring buiten het fort van hout zijn. Als er zich een oorlogssituatie zou voordoen, dan konden deze huizen snel gesloopt of platgebrand worden, opdat de vijand zich er niet achter kon verschansen. Wat een impact zou het hebben op de bewoners als, omwille van de verdediging van het land, hun eigen huis zo plotseling in brand gestoken zou moeten worden? Bij Fort Blauwkapel is hiervan gelukkig nooit sprake geweest, en is de historie eigenlijk precies andersom verlopen. Want op de hoek van de Kapelweg en de Huis te Veenweg was tot een jaar of tien geleden nog gras, en nu is daar een houten huis gebouwd, geïnspireerd op de historie van de forten.

Truus, een meisje dat in de jaren ’60 recht aan de overkant van de Kapelweg is opgegroeid (haar moeder woont hier nog steeds) heeft rond de plek waar het houten huis nu staat ooit de schapen geaaid die daar in het weiland stonden. Haar vader heeft haar gefotografeerd toen ze een lammetje in haar armen hield. Inmiddels is dat meisje in de vijftig, en het gras heeft plaatsgemaakt voor bewoning.

Voor Linie in Lichterlaaie blies kunstenaar André Pielage nieuw leven in de historie van de Hollandse Waterlinie, en van Fort Blauwkapel in het bijzonder. Vanuit het geboortehuis van Truus (het oudste huis van Blauwkapel, zelfs terug te vinden op achttiende-eeuwse prenten) wordt haar jeugdfoto geprojecteerd. Boven het dak van het houten huis (het nieuwste huis van het buurtschap) licht haar portret op in de rook die uit de schoorsteen komt. De beweging van de rook lijkt de bevroren herinnering letterlijk te doen herleven, maar doet ook de risico’s beseffen van het leven rond het fort in vroeger tijden.