Bronze cube 2007

Ieder beeld van Pielage kent een minimaal skelet, een geraamte dat tot op het bot is teruggebracht. Exemplarisch zijn de kubussen die hij maakt waarvan de twaalf ribben een gammel bouwsel vormen dat ieder moment in elkaar kan zakken en dat dan ook voortdurend doet, maar dat toch ook in staat is zichzelf als een kaartenhuis overeind te houden. Die voorlopige fixatie van onbalans maakt het een risico naar dat werk te kijken. Je hoeft maar met je ogen te knipperen en het is onbestaanbaar geworden. Het is alsof Pielage die kubussen leert staan en lopen. Hij zet ze overeind en ze dreigen onmiddellijk in zichzelf te verzinken.
Deze objecten maakt Pielage bijvoorbeeld van dunne twijgjes, of in een trompe l’oeil variant daarvan in een bronzen replica die weer bedrieglijk stabiel is, of in een slap staaldraad dat met moeite in een standvastige vorm kan worden geplooid. Pielage spot met de mathematische wetten en speelt met onze rekenkundige zekerheden. Toch is dit onberekenbare werk volstrekt betrouwbaar. Als er iets onbetrouwbaar is, dan zijn het onze ogen en ons observatievermogen.
(Tekst: Alex de Vries)